کد مطلب:161224 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:231
وصیت امام حسین پیش از ترک مدینه
حسین بن علی علیه السلام پیش از ترك مدینه، مكتوبی را به عنوان وصیت مرقوم داشتند كه بسیار معروف است. حضرت انگیزه و هدف خود از قیام علیه حكومت فاسد یزید را چنین بیان می دارند: «و انی لم اخرج أشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظلما و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی صلی الله علیه و آله و سلم. ارید أن آمر بالمعروف و انهی عن المنكر و أسیر بسیرة جدی و أبی علی بن ابیطالب. فمن قبلنی بقبول الحق الله أولی بالحق و من رد علی هذا أصبر حتی یقضی الله بینی و بین القوم و هو خیر الحاكمین» [1] : «بدرستی كه خروج من بر یزید برای ایجاد فتنه و فساد و یا برای سرگرمی و خودنمائی نیست؛ بلكه خروج من برای اصلاح امور امت جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم است. من اراده كرده ام كه امر به معروف و نهی از منكر نموده و از سیره ی جدم و پدرم علی بن ابیطالب علیه السلام پیروی كنم. اگر كسی دعوت به حق را پذیرفت پس خداوند سزاوارتر به قبول آن است و اگر كسی آن را نپذیرفت، من صبر خواهم كرد تا خدای متعال میان من و این جماعت داوری كند و او بهترین حكم كنندگان است».
روایت است كه امام حسین علیه السلام چون بسوی عراق حركت نمود؛ ام سلمه زوجه ی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را طلب كرد. كتابها و وصایایی را كه به همراه داشت، به رسم امانت به او سپرد. هنگامی كه حضرت علی بن الحسین علیه السلام از سفر كربلا بازگشت، ام سلمه آن كتابها و وصایا را به آن حضرت داد. [2] .
امام حسین علیه السلام روز یكشنبه 28 رجب سال 60 هجری از مدینه بسوی مكه حركت كرد و شب جمعه در حالیكه سه شب از ماه شعبان گذشته بود، وارد مكه گردید. آن حضرت پس از چهار ماه و پنج روز اقامت در مكه معظمه - از شعبان تا پایان ذیقعده - در روز سه شنبه هشتم ذیحجه، مصادف با روز ترویه، از مكه بسوی عراق حركت كردند. [3] .
حركت امام در حالی بود كه به ایشان خبر رسید یزید لشكری را به فرماندهی عمرو بن سعید بن عاص به مكه گسیل داشته، او را امیرالحاج قرار داده و به او تأكید كرده كه هر جا حسین را بیابد، بی درنگ او را به شهادت برساند. [4] .
از طرف دیگر، امام مطلع شده بود كه 30 نفر از مزدوران یزید، جهت ترور ایشان به مكه عازم شده اند. [5] این نكته نیز قابل توجه است كه مردم حجاز با اهل بیت علیهم السلام دشمنی دیرینه داشتند و نسبت به ساحت مقدس علوی بی حرمتی می كردند؛ بطوریكه امام چهارم فرموده بودند: «ما در مكه و مدینه حتی 20 نفر هم دوست و طرفدار نداریم» [6] .
بهر حال هنگامی كه امام از توطئه ی یزید مطلع شد، برای حفظ حرمت خانه ی خدا، تصمیم به خروج از مكه مكرمه گرفت. [7] فرزندان و برادران و برادرزادگان و اكثر اهل بیت علیهم السلام بجز محمد بن حنفیه، در این سفر امام را همراهی می كردند. [8] . [9] .
روایت است كه امام حسین علیه السلام چون بسوی عراق حركت نمود؛ ام سلمه زوجه ی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را طلب كرد. كتابها و وصایایی را كه به همراه داشت، به رسم امانت به او سپرد. هنگامی كه حضرت علی بن الحسین علیه السلام از سفر كربلا بازگشت، ام سلمه آن كتابها و وصایا را به آن حضرت داد. [2] .
امام حسین علیه السلام روز یكشنبه 28 رجب سال 60 هجری از مدینه بسوی مكه حركت كرد و شب جمعه در حالیكه سه شب از ماه شعبان گذشته بود، وارد مكه گردید. آن حضرت پس از چهار ماه و پنج روز اقامت در مكه معظمه - از شعبان تا پایان ذیقعده - در روز سه شنبه هشتم ذیحجه، مصادف با روز ترویه، از مكه بسوی عراق حركت كردند. [3] .
حركت امام در حالی بود كه به ایشان خبر رسید یزید لشكری را به فرماندهی عمرو بن سعید بن عاص به مكه گسیل داشته، او را امیرالحاج قرار داده و به او تأكید كرده كه هر جا حسین را بیابد، بی درنگ او را به شهادت برساند. [4] .
از طرف دیگر، امام مطلع شده بود كه 30 نفر از مزدوران یزید، جهت ترور ایشان به مكه عازم شده اند. [5] این نكته نیز قابل توجه است كه مردم حجاز با اهل بیت علیهم السلام دشمنی دیرینه داشتند و نسبت به ساحت مقدس علوی بی حرمتی می كردند؛ بطوریكه امام چهارم فرموده بودند: «ما در مكه و مدینه حتی 20 نفر هم دوست و طرفدار نداریم» [6] .
بهر حال هنگامی كه امام از توطئه ی یزید مطلع شد، برای حفظ حرمت خانه ی خدا، تصمیم به خروج از مكه مكرمه گرفت. [7] فرزندان و برادران و برادرزادگان و اكثر اهل بیت علیهم السلام بجز محمد بن حنفیه، در این سفر امام را همراهی می كردند. [8] . [9] .
[1] مقتل خوارزمي ج 1، ص 188 - مقتل عوالم، ص 54.
[2] كافي، ج 1، ص 304.
[3] انساب الاشراف ج 3، ص 160 - تاريخ طبري ج 6، ص 176 - بحارالأنوار، ج 44، ص 336 - ارشاد شيخ مفيد، ص 183.
[4] مقتل الحسين مقرم، ص 165.
[5] تظلم الزهراء، ص 153.
[6] شرح نهج البلاغه ي ابن ابي الحديد ج 4، ص 104.
[7] حياة الامام الحسين عليه السلام ج 3، ص 16.
[8] ارشاد شيخ مفيد ج 2، ص 34.
[9] در خصوص علت نيامدن عده اي از بني هاشم با امام عليه السلام، توضيحاتي را در فصل سوم داده ايم.